De weg van Zen, een harde strijd.
Bij mijn adem blijven,
het lukt me niet.
Aandachtig zijn,
het lukt me niet.
Loslaten,
het lukt me niet.
En toch,
heel paradoxaal,
is de weg van Zen
een warm
aanvaarden
van mijn falen,
wie ik ben,
wat in mij leeft,
vreugde en verdriet,
genieten en pijn,
agressie en tederheid,
alle kleuren
van het bestaan.
Alles ontmoet je
op de weg naar jezelf.
In jou drukt immers
de totale schepping
zich uit,
schitterend
en meedogenloos.
Alleen warme,
liefdevolle
aanvaarding
ontwapent
mijn gepantserde,
om overleving
strijdende ik.
Ze slaat het
de wapens
uit de hand,
ze maakt het
open en
transparant
naar de diepe grond,
het niet-ik,
de Boeddha in mij.